در دعای شب ۲۷ رمضان آن شب را شب قدر معرفی نموده و اکثریت به اتفاق مسلمین شب ۲۷ را شب قدر می دانند ولی تشیع حتی امروز عمدتا بر این باورند که احیا برای امام علی است و شب ضربت، شهادت و سوم را شب قدر می دانند و علت بر اساس کدامین روایت و سند است؟

همان طورى که از واژه «قدر» به دست میآید شب قدر؛ یعنى، شب سرنوشت و مقدرات. در اصول کافى از امام باقر(ع) نقل شده است که آن حضرت در جواب معناى آیه «انا انزلناه فى لیلة مبارکة» فرموده: «بله شب قدر که همه ساله در ماه رمضان و در دهه آخر آن، تجدید مى شود، شبى است که قرآن جز در آن شب نازل نشده و آن شبى است که خداى تعالى درباره اش فرموده است: «فیها یفرق کل امر حکیم؛ ما قرآن را در شب مبارک (قدر) نازل کردیم. در آن شب هر امرى با حکمت متعین و ممتاز مى گردد»، (دخان، آیه 4). آن گاه فرمود: آن شب هر حادثه اى که باید در طول آن سال واقع گردد، تقدیر مى شود؛ چه خیر و چه شر؛ چه طاعت و چه معصیت و چه فرزندى که قرار است متولد شود و یا اجلى که بنا است فرا رسد و یا رزقى که قرار است برسد و...»، (ترجمه المیزان، ج 2، ص 771). شب قدر در بین سایر شب هاى سال ممتاز و از فضیلت خاصى برخوردار است. مشهور و معروف در روایات این است که شب قدر، شب بیست و یکم یا بیست و سوم است. در روایتى از امام صادق(ع) آمده است که: «شب قدر شب بیست و یکم یا بیست و سوم است». حتى هنگامى که راوى اصرار کرد کدام یک از این دو شب است. گفت: اگر من نتوانم هر دو شب را عبادت کنم، کدام یک را انتخاب نمایم؟ امام(ع) تعیین نفرمود وافزود: «ما ایسر لیلتین فیما تطلب ؛ چه آسان است دو شب براى آنچه مى خواهى». ولى در روایات متعددى که از طریق اهل بیت(ع) رسیده،بیشتر روى شب و بیست و سوم تکیه شده است. در برخى روایات هر سه شب (نوزدهم، بیست و یکم و بیست و سوم) به عنوان شب قدر معرفى شده است. در روایتى از امام صادق(ع) نقل شده است که فرمود: «التقدیر فى لیلة القدر تسعة عشر و الابرام فى لیلة احدى و عشرین والامضاء فى لیلة ثلاث و عشرین؛ تقدیر مقدرات در شب نوزدهم و تحکیم آن در شب بیست و یکم و امضا در شب بیست و سوم است» که بدین ترتیب بین روایات جمع مى شود»، (تفسیر نمونه، با کمى تصرف در عبارت و نیز ر.ک: ترجمه تفسیر المیزان، ذیل سوره «قدر»، ج 27، ص 188)